Dwa światy

Jasne, piękne płatki śniegu wirują wokół i usypiają cały świat. Opadają niewinnie na ziemię, nie powodując żadnego hałasu. Biały, nienaruszony krajobraz rozciąga się wokoło tych wszystkich zziębniętych drzew. Błogi nastrój wzmaga spokój leśnego zakątka, gdzieś w oddali słychać dzięcioła stukającego w drzewo. Jednak nie możemy go dostrzec. Ukrywa się gdzieś blisko, a nadal pozostaje niezauważony. Nie mąci białego świata swoim kolorowym upierzeniem, jednak swoim cichym postukiwaniem wzmaga tajemniczość miejsca.

Główna droga, zamknięta zielonym szlabanem rozciąga się po zmrożone pola i szerokie łąki, na których nie było nikogo już od lata. Droga rozdziela się w dwie strony. Z lewej, mały szary zagajnik obtoczony mleczną mgłą, a z prawej - zarośnięta droga prowadząca do nikąd.  Dalej podążając zagajnikiem, dróżka rozszerza się. Widać ślady kół motoru, odbitych w letniej glinie zastygłej z czasem.

Widać iskrzący, nienaruszony śnieg, po którym szła tylko mała sarna o czarnych, czujnych oczach. Blisko wyjście na łąkę. Na niej budka i karmnik wypełniony sianem. Tam kończą się ślady małej sarenki. Może uciekła gdzieś daleko, słysząc dźwięk łamiących się gałęzi. Czy się najadła? Czy mogła w spokoju odpocząć?

Idąc dalej można dotrzeć pod samotną wieżę, spoczywającą nad powierzchnią lasu niczym samotna łódź na niezmąconej wodzie, bądź strażnik leśnego spokoju. Zamknięta na cztery spusty, zapobiega niechcianym ludzkim gościom. Niedaleko niej mały koc, a obok sterta śmieci, po nieustających letnich piknikach i wycieczkach, jednak zasypane śniegiem. Zamarłe, trzymające dusze lata - i tyle wspomnień z radosnych chwili.

Sosny co chwile upuszczają ciężki ładunek ze swoich gałęzi, jakby chciały otrzepać się ze śniegu. Sypią, bawiąc się w śnieżne chmury. A ja, mogę tylko podziwiać ciszę, jaka otuliła to miejsce i to, jak bardzo jest odosobnione. Nigdy nie wtopię się w tło lasu. Tak już jest, że ludzie zrezygnowali z tego spokoju i stworzyli odrębny świat. 

Teraz, należy odejść, zostawić ten malutki i błogi świat. By spoczywał i mógł żyć własnym życiem, póki nie nadejdzie lato i wścibscy ludzie nie wejdą na ten teren. Wtedy to mała sarenka i dzięcioł będą musiały opuścić to miejsce i wrócić znowu w kolejnej zimy.

A wy co myślicie o tych światach? Co myślicie o zakłócaniu spokoju zwierząt i odbieraniu im tego co najcenniejsze? Wolności i życia?

Klara xx - już offline